ADANA’DA SAAT DURDU, SABIR TAŞTI
yetiş
HÜSEYİN YETİŞ
yetis.huseyin@gmail.com - 0 (545) 3649543
Adana’da sorunlar çözülmüyor; bilinçli şekilde öteleniyor. Her yeni gün, bir öncekinin aynısı: Aynı çukurlar, aynı yoksulluk, aynı umursamazlık. Bu şehirde artık saatler değil, umutlar durdu.
En acil mesele yoksulluk. Asgari ücretle geçinmek bir yana, hayatta kalmak bile mucize. Kiralar uçmuş, pazar filesi boş, gençler işsiz. Sosyal destekler vitrin süsü; gerçek ihtiyaç sahiplerine ulaşmıyor. Adana’nın arka sokaklarında açlık sessizce bağırıyor, kimse duymuyor.
Ulaşım bir çile. Trafik keşmekeş, yollar delik deşik. Yağmur yağınca şehir göle dönüyor; mazgallar tıkalı, altyapı yorgun. Her selden sonra aynı cümleler: “Çalışma yapılacak.” Yapılmıyor. Çünkü hesap soran yok.
Uyuşturucu ve suç, özellikle kenar mahallelerde bir salgın gibi. Gençler göz göre göre kaybediliyor. Spor, kültür, istihdam projeleri kâğıt üstünde; sahada yok. Güvenlik, sadece merkezde var. Mahalleler kaderine terk edilmiş.
Sağlık deseniz, randevu yok, sıra var. Devlet hastaneleri yetersiz, yük ağır. İnsanlar özel hastanelerin kapısında borçlanıyor. Sağlık, lüks değil; ama Adana’da lüks muamelesi görüyor.
Eğitim eşitsiz. Bir yanda imkanlı okullar, diğer yanda sınıfı kalabalık, öğretmeni eksik okullar. Çocuklar yarışa geriden başlıyor. Sonra “Neden başaramadılar?” diye soruluyor. Çünkü fırsat eşitliği yok.
Ve en can yakıcı sorun: Yönetim körlüğü. Büyükşehir ve ilçe belediyeleri arasında koordinasyon yok. Herkes topu birbirine atıyor. Proje çok, icraat az. Şehir, basın bültenleriyle değil, somut hizmetle yönetilir.
Adana, kaderine razı bir şehir değil. Bu halk sabırlı ama saf değil. Vaat değil, çözüm istiyor. Fotoğraf değil, asfalt; tören değil, istihdam; mazeret değil, sorumluluk istiyor.
Bu bir uyarıdır:
Ya sorunlara cesaretle dokunursunuz,
ya da bu şehir, sandıkta dokunur.
