“Bir Tatlı Kaşığının Bize Anlattıkları”
incir reçeli
HÜSEYİN YETİŞ
yetis.huseyin@gmail.com - 0 (545) 3649543
Hatay Hassa’nın Aktepe’sinde geçen çocukluğumu düşündükçe, içimde hep aynı koku yükselir: Toprak, incir ve üzüm kokusu… Bağlara giderdik kardeşlerimle; kimi zaman güneşin alnında, kimi zaman sabahın ayazında dallara uzanır, avuçlarımızı bereketle doldururduk.
Evimizin avlusunda ise anam Gülistan Yetiş’in sesi yankılanırdı. Büyük tepsiler çıkar, incirler tek tek ayıklanır, şerbet kaynar, biz çocuklar etrafında koştururduk. O anlar… Hem yorgunluk, hem mutluluk, hem aile sıcaklığı… Bugün bile içimde saklı duran en temiz hafızalardan.
Yıllar geçti, çocukluğun bağları yerini okul koridorlarına, görev sorumluluklarına, hayatın telaşına bıraktı. Fakat bazı tatlar, bazı jestler vardır ki sizi bir anda yılların çok gerisine götürür. İşte geçtiğimiz gün yaşadığım o an, tam da böyle bir andı.
Mithatpaşa Ecrin Meydan İlkokulu’nda beraber çalıştığım kıymetli hocam Ali Yüce bize kozalak şurubu ikram etti; onun ardından değerli ablalarım Fatma Şerbetçioğlu ve Perihan Sıcakoğlu ev yapımı incir reçeli ile masamızı şenlendirdiler.
O an, bir kavanozun kapağı açıldı ve ben çocukluğuma ışınlandım.
Gözüm bağların içindeki o küçük halime gitti, kulaklarım annemin sesiyle doldu.
Bir tatlı kaşığının ucunda:
• Annemin yorgun ama şefkat dolu bakışı vardı,
• Kardeşlerimle tepsi başındaki kalabalığımız vardı,
• Bağın toprağı, güneşi, kokusu vardı,
• Ve en önemlisi… İnsana insan olduğumuzu hatırlatan o ince gönüllülük vardı.
Ben o reçelin tadında sadece şeker değil, geçmişi, sevgiyi, emeği buldum.
Bu güzel jestleriyle beni yıllar öncesine götüren, yüreğimi ısıtan değerli hocam Ali Yüce’ye, kıymetli ablalarım Fatma Şerbetçioğlu ve Perihan Sıcakoğlu’na gönülden teşekkür ederim.
Bazen bir kaşık incir reçeli, insanın tüm çocukluğunu geri getirir.
Ve o an anlarsınız ki; hayatın en büyük lüksü, hatırlanmak ve değer görmektir.
Sağ olun hocam…
Sağ olun ablalarım…
Sizler bu okulun, bu hayatın gizli güzelliklerisiniz.
