AĞAÇ, DAL ve YAPRAK

AĞAÇ, DAL  ve  YAPRAK

(Hikâyemsi bir şiir okumaya ne dersiniz?)

Yol kenarındaydı yalnız bir ağaçtı

Dertliydi sevgiye, şefkate muhtaçtı

Ağaç kimsesizdi kaderi yalnızlık

Çobanın yaptığı değildi insanlık

Yere indirmişti tırpanla dalları

Hayvanlar yemişti düşen yaprakları

Dal ağacın gerçek dostuydu bütün gün

Ağacı dinlerken içi doldu hüzün

Güz yelleri vurdu birde sevenleri

Döküldü yapraklar üstünden zemheri

Zangır zangır üşüyordu her ikisi

Kara kışı yaşıyordu her ikisi

Hayvan değillerdi hızlıca tüylensin

Dili yoktu zalım çobana söylensin

Ağaç kala kala tek dalla kalmıştı

Diğer kollarını bir çoban almıştı

Ağaç son kez dala baktı dal ağaca

Bakıştılar sonra acı bir kahkaha!

Yaratan onların hâline acıdı

Bir bahar sabahı değişim başladı

Güneyden öyle bir sıcak rüzgar esti

Tomurcuk tomurcuk oldu dalın üstü

İlkbahar gelmişti ağaçla dal için

Böylesi güzeldi, çok hoştu sevincin

Tomurcuklar yaprak çıkardı yeniden

Dalla ağaç, attı bir çığlık aniden

Yapraklar hayata açtı gözlerini

Dalcağız unuttu yalnız günlerini

Kara kıştan sonra ilkbahar ve de yaz

Maziye karıştı yaşanılan ayaz

Yapraklar sımsıkı tutunmuş bir dala

Lüks hayat onları bekliyordu hâlâ

Yaşayacaklardı bir-iki ömürlük

Yaz ile ilkbahar güllük gülistanlık

Dal göbek bağıyla bağlandı yaprağa

Onları beslemek düşmüştü toprağa

Dala yuva yaptı iki kuş elele

Zorluklara karşı verdi mücadele

Tatlı yavruları oldu iki kuşun

Dala ödülüydü bunlar kara kışın

Tatlıydı ağacın kırmızı meyvesi

Yavrulara yetiyordu bir tanesi

Büyüdü yavrular yuvasından uçtu

Kuşlarla birlikte bahar böyle geçti

Havalar ısındı böylece yaz geldi

Yaprağın gölgesi koyu ve güzeldi

Serin gölgesinde geçenler oradan

Dinlenip eğlendi, değildi sıradan

Ağustos böceği dallar arasında

Konser verdi kusur yoktu sanatında

Yaprak imâ edip dala "yürümekten"

Kopamadı özü, bir türlü meraktan

Yine Eylül kara yeller esiyordu

Rüzgârı gören dal, sus-pus oluyordu

Dal çok iyi biliyordu hazin sonu

Uyumakla geçirmişti bütün günü

Olanlar oldu "dal" o gece uyurken

Yaprak esen deli rüzgârı izlerken

Yürüme aşkıyla toprağa atladı

Sert esen yellere kendini bıraktı

Korkunç bir düşe göz açtı "DAL" o sabah

Bir anlamı yoktu etmenin ahla vah!

İki damla yaş süzüldü yanağından

Kendi ucunda kalan son yaprağından,

Ayrıldı yaprağın "yürüme" aşkıyla

Rüzgârın yaptığı çok büyük katkıyla

Sararan yapraklar birlikte yürüdü

Hem de Hakka doğru, O ne yürüyüştü...

          Muharrem PALA

               Şair - Yazar