GERİYE BAKINCA

Hatırlıyorum da küçükken sokağımızda bir cenaze olmuştu ve bir hafta televizyon açmamıştık. Annem her gün yemek götürmüştü cenaze evine. Sadece bizim değil,tüm komşuların evinden pişmiş yemek gitti cenaze evine. Sonra sadece bizim değil tüm sokaktaki evlerde televizyon radyo açılmadı günlerce.
Bu hafta Gara’dan gelen 13 şehit haberi inanılmaz üzdü beni. Benim gibi milyonlarca insan üzüldü elbette. Bu haberden sonra şunu düşündüm,ne milli yas ilan edildi,ne bizler yaşamımıza mola verdik. Devam ettik üzüldükten sonra. Sadece çok üzüldük. Ne yapabiliriz ki diyebilirsiniz. Bilmiyorum ama bir seyler eskisi gibi olsun isterdim.  Cenazeden sonra tüm ülke komşu olduğumuzu hatırlayıp, yas tutalım isterdim. Aynı apartmanda hiçkimseyi tanımadan yaşamayalım isterdim. İnsanlar birbirine sadece siyasi görüşü nedeniyle düşman olmasın isterdim. Düşmanlık beslese de en azından böyle büyük olaylarda her şey unutulsun ve sadece insanlık kalsın isterdim. Bir insan ya da hayvan işkence gördüğünde’’ ama şöyle yapmış..’’ diye cümleler duymamak isterdim.

Bu hafta bir diğer üzücü haber de Doğan Cüceloğlu’nun vefatıydı. Ülkemiz için çok büyük bir değeri kaybettik. Yeri asla doldurulamayacak kadar kaliteli bir insandı. Hep söylediği gibi iyi bir insandı. Olmak istediği ve herkese olun diye öğütlediği şekilde de öldü,iyi bir insan olarak. Görmemiş ve tanımamış bizler bile evimizden biri ölmüş kadar üzüldük. Bunu yapan neydi peki? Bu kadar ayrışmış ülkemizde, bu kadar sevilmesinin nedeni tam da söylediğim şeyler yüzünden işte. Eskiden olduğu gibi,bize eskiyi hatırlattığı için ve eski değerleri yaşattığı için. Eskinin ve hatta hayatın en temelinin dayanağı sevgiyi, iyi insan olmayı,merhameti,kaliteli yaşamı öğütlediği ve de örnek olarak gösterdiği için. Bir de inanın insanların yüzünde kalplerinin bir yansıması oluyor. Kalbinize dokunan bir bakış,gülüş,sahibinin kalbinden kaynaklı. İşte Doğan Bey’in bakışında kalbinin temizliği vardı.

Ölüm,tüm canlılar için kaçınılmaz son. Belki de başlangıç. Gidip dönen olmadığı için bilemiyoruz. Bilgimiz sınırlı ve elimizde olan sadece ölene kadar bizim… Nasıl bir yaşam sürüyorsunuz? Geriye baktığınızda ne görüyorsunuz? En son kime bir iyilik yaptınız? Mesela kapınızı çalan kuryeye teşekkür ettiniz mi? En son kime teşekkür ettiniz ve neden ettiniz? En son hangi çiçeğiniz açtı? En son ne zaman bir çiçeğinizi ölmesin diye sulayıp yerini değiştirdiniz? En son ne zaman sevdiğiniz insana sarıldınız? Ne zaman istemeden çay ya da kahve ikram ettiniz birine? En son ne zaman gülümsediniz kendinize hatırlıyor musunuz?

Bu hafta bu kadar çok ölüm haberi aldığımda kendime bunları sordum. Hiçbir şey olmamış gibi devam ettiğim hayatımda günden güne yitirilen güzellikleri toplamaya çalıştım daha fazla dökülmeden. Sosyal medya hesaplarımı askıya aldım. Gerçek yaşam,sosyal medyada tüketilemeyecek kadar değerli ve gerçek yaşam küçük parçaların htirdiklerinde saklı.