AYŞE’NİN ÖYKÜSÜ

Ayşe, küçüklüğünden beri küçük butik cafe açma hayali kurmuş genç bir kadındır. Evlendikten sonra ev almak için biriktirdikleri tüm parayı eşinin teşvikiyle bu işe yatırmıştır. Ara sokakta küçük bir dükkan kiralamış, yüklü miktarda kredi de çekerek küçük kafesini açmıştır. El ilanları,sosyal medya reklamları,gelen müşterilerin memnuniyeti ile açıldıktan sadece iki ay sonra tüm şehirde adını duyurmayı başarmıştır. Her işi yoluna girmiş,yüklü kredi taksitlerini,yanında çalışan iki öğrencinin maaşını,kafenin elektriğini,suyunu,faturalarını rahatça ödeyebilmiştir. Fakat henüz bir yıl olmadan coronavirüs denen salgın hastalık dünyaya yayılmış,tedbirler kapsamında Ayşe’nin butik kafesi kapanmıştır. İlk iki ay kirasını ve kredi borcunu ödeyebilse de daha fazlasına gücü kalmamıştır. Yanında çalışan iki öğrenci de işsiz kaldıkları için memleketlerine dönmüştür. Ayşe,ilk zamanlar bunun  geçici bir durum olduğunu düşündüyse de açıklanan tedbirler kapsamında henüz kafesini açabileceğine dair bir haber duyamadığı için ümidi tükenmiştir. Üstelik biriken faturalar,bankalara olan kredi borçları,Ayşe’yi inanılmaz büyük hayal kırıklığına uğratmış,hayata dair tüm umutlarını tüketmiştir. Eşi ilk zamanlar ne kadar destek olsa da, maalesef maddi yetersizlikler karşısında çaresiz kalmıştır. Ayşe,gencecik bir kadındır. Devletten istediği desteği de görememiş, yapılan kira yardımı kafesinin aylık kirasının üçte birine denk gelmiştir. Üstelik bu durumda yalnız olmadığını, tüm esnafın aynı durumda olduğunu üzülerek görmüştür. Tıpkı siftah yapmadan kapatan  komşu esnafları gibi Ayşe’nin de  geleceğe dair hiçbir ümidi kalmamış,dükkanını kapatmış,binlerce liralık borcuyla evinin yolunu tutmuştur.

Ayşe, bu ülkede,bugün binlerce ağlayan esnaftan sadece biri. Belki intiharı bile düşünmekte. Çıkmaza girdi, sadece kendisi değil yanında çalışanların,eşinin bile hayatı değişti. Oysa Ayşe neden sadece esnafların dükkan kapattığını, parti kongrelerinde lebaleb olmakla övünenlerin kendi sesini neden duymadığını, neden kendi haline bırakıldığını merak eden milyonlarca insandan biri. Evet mart ayında normalleşme başlayacak. Ama mart ayı geldiğinde dükkanını kapatmak zorunda kalmış,üstelik binlerce hatta milyonlarca lira borçla kalmış insanlar,onların aileleri,çalışanları ne yapacak? Bazı turizm bölgelerinde otellerde partiler yapılıp,maskesiz mesafesiz eğlenilirken, Ayşe her türlü önlemi almaya hazır olduğu halde dükkanını kapatmasının hesabını kim verecek? Daha da önemlisi Ayşe, bu ülkede yaşadığı için en kadar mutlu hissedecek kendini? Ne kadar sevecek hayatı? Nasıl bir amaç bulacak kendisine?